Dziękujemy...

Kochani jakiś czas temu zrezygnowałam z dalszego prowadzenia bloga. Złożyło się na to kilka powodów. Stwierdziłam, że dalsze pisanie nie ma sensu, niczego nowego nie wnosi. Zamiast tego oddałam się innemu zajęciu. Założyłam dwa lata temu Koło Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym przy Towarzystwie Przyjaciół Dzieci w Przemyślu i temu poświęcam teraz cały swój czas. Są jednak jeszcze niektóre sprawy niedokończone, niedomknięte, o których muszę napisać. Chciałabym bardzo serdecznie podziękować wszystkim którzy w tym roku wsparli Karolka i jego terapię, przekazując nam swój 1% z rozliczeń podatkowych za 2014 rok. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, ilu osobom leży na sercu los naszego dziecka. Dziś podliczyłam wszystkie wpłaty i okazało się, że wsparły nas 202 osoby. To bardzo dużo w dzisiejszych czasach, kiedy jest tylu potrzebujących i proszących o pomoc. Wiem, jak dużo wysiłku musiały włożyć osoby, które rozpowszechniały nasze apele, roznosiły ulotki. Kochani, nie mam słów, by wyrazić jak bardzo jestem Wam wdzięczna. Żeby nie rozpisywać się za dużo, po kolei wymienię miasta, z których dotarły dla nas pieniążki: 

Jarosław 91,  
Przemyśl 20, 
Rzeszów 19,
Warszawa 17, 
Tarnobrzeg 7, 
Jasło 6, 
Leżajsk 5, 
Przeworsk 5, 
Gryfino 5, 
Kraków 5, 
Lesko 2, 
Sanok 2, 
Brzozów 2, 
Limanowa 2, 
Nowy Sącz 2 
i po jednej wpłacie z następujących miast: Łosice, Cieszyn, Ostrołęka, Siemianowice Śląskie, Piaseczno, Suwałki, Mielec, Krosno. 

Dziękuję jeszcze raz w imieniu własnym i naszego synka. Pewnie jesteście trochę ciekawi, co u Karolka? Raczej po staremu, ciągle szkoła, terapia i wieczny brak czasu na wszystko. Karol rozwija się, idzie do przodu, ale autyzm będzie mu towarzyszył do końca życia. Już trochę pogodziliśmy się z tym, że tak musi być, ale czasem serce boli, kiedy patrzymy na jego nietypowe zachowania. Jego buczenie, którego czasem nie można wytrzymać, bieganie po domu bez spodni i na bosaka, czy ubieranie tylko polarów jest czasami męczące. Ostatnio wynalazł nową zabawę, rzuca wszystko co ma pod ręką Korri i tym się bawią. Podarli już kilka książek i innych potrzebnych mi rzeczy. Nawet nie załamuję się, bo co mi to da. Doszłam wreszcie do wniosku, że autyzmu nie zrozumie nikt, kto nie pracuje z takimi dziećmi lub nie ma takiego dziecka w domu. Pisać można o tym dużo, ale nikt nie jest w stanie wyobrazić sobie, jak to jest naprawdę. Dlatego właśnie nie chcę już o tym pisać, za bardzo boli… Czasem już zwyczajnie nie daję rady, brak mi sił i chce się tylko płakać. Ale staram się być silna, przecież muszę. W tym roku także będziemy prosić o 1% podatku. Bez tych pieniędzy nie będziemy mogli dalej uczestniczyć w terapii. Wiem, że jest dużo potrzebujących, wiele chorych dzieci. Jeśli nie Karolkowi, to podarujcie ten 1% innemu potrzebującemu dziecku. Jeśli natomiast możecie i chcecie podarować go Karolkowi, na zdjęciu podajemy dane. Będziemy Wam bardzo wdzięczni za każdą kwotę, która wpłynie na Karolkowe subkonto. Dzięki Wam Karol będzie miał szansę na lepsze życie. Rozpisuję się dużo o problemach z jakimi się zmagamy, ale jest też wiele zmian na lepsze, które zawdzięczamy właśnie terapii. Jest lepszy kontakt z Karolkiem, słucha co do niego mówimy, czasem wykonuje nasze polecenia i z tego, co opowiada jego pani, Karol ma świetny kontakt z innymi dziećmi. Cieszy nas to bardzo, ale też widzimy ile jeszcze pracy przed nim. Chcielibyśmy jeszcze tylko, żeby mówił. To jest najbardziej dla nas bolesne. Jeszcze mamy okruchy nadziei, że zacznie mówić, ale tej nadziei już coraz mniej. Moi Drodzy jeszcze raz serdecznie dziękujemy i życzymy Wam takich dobrych ludzi na  Waszej drodze, jakich spotykamy my z Karolkiem. Zawsze pamiętamy o Was w myślach i modlitwie i jesteśmy wdzięczni Bogu, że mimo choroby dzieci, dał nam kochanych i dobrych ludzi, którzy nas wspierają. Nie zapomnijcie o Karolku w tym okresie rozliczeniowym. Obiecujemy, że żaden grosik z Waszych wpłat nie zostanie zmarnowany, ale przekazany na jego terapię i wspieranie rozwoju.

                       Dziękujemy!!!

"Artyści Dzieciom"

Witam Kochani po baaaaaardzo długiej przerwie. Długo nie pisałam postów, bo jakoś nie było czasu i nie czułam takiej potrzeby. U Karolka jest wszystko po staremu, nic się właściwie nie zmieniło. Problemy wciąż te same, do tego doszły nowe. Mimo tego nie dajemy się, walczymy z problemami i przeciwnościami losu. Karol dalej nie mówi, nadrabia to głośnym buczeniem i biciem, jeśli idzie coś nie po jego myśli. Rozwija się, jest inteligentniejszy, sprytniejszy i nie może usiedzieć w jednym miejscu. Musi być stale w ruchu. W miarę możliwości staramy mu się zapewniać jakieś rozrywki. Ma ciągle prywatną terapię, również hipoterapię, od czasu do czasu zabieramy go na jakieś imprezy, a teraz gdy jest ciepło bawimy się koło domu, na podwórku. Dzisiejszy post nie będzie dotyczył bezpośrednio Karolka, choć to właściwie od niego wszystko się zaczęło. Wiele razy wyobrażałam sobie swoje życie bez Karolka, a teraz już nie wyobrażam innego. Jest dobrze, dużo się dzieje, dużo dobrych i miłych rzeczy, z których bardzo się cieszę. Jedną z nich jest akcja "Artyści dzieciom". Pewnie niektórzy o niej słyszeli, inni dopiero usłyszą. Akcja polegała na namalowaniu obrazu związanego z tematyką dziecka niepełnosprawnego. Ponad dwudziestu artystów z różnych stron Polski, a także mieszkających za granicą wykonywało prace plastyczne różnymi technikami pod jednym wspólnym hasłem "Wszystkie dzieci mają prawo do marzeń". Prace wyszły piękne, kolorowe i już w ciągu kilku dni zostaną wydrukowane jako pocztówki, które będą podziękowaniem dla osób przekazujących datki dla podopiecznych Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, Koła Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym w Przemyślu. Nie będę się rozpisywać na temat akcji, ponieważ już w środę wszyscy zainteresowani mogą przeczytać o niej kilka informacji w "Gazecie Jarosławskiej". Napisałam ten post głównie po to, aby podziękować...

Dziękuję przede wszystkim Panu Bogu, że postawił na mojej drodze tylu dobrych i wartościowych ludzi. Za siłę, którą mi daje i że wszystko jakoś tak dobrze układa się ostatnio...

Dziękuję Panu Dyrektorowi Oddziału Okręgowego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Przemyślu, Grzegorzowi Piestrakowi, że zawsze służy pomocą i motywuje do działania...

Dziękuję mojemu kuzynowi Piotrowi Burzyńskiemu, który poświęcił mnóstwo swojego wolnego czasu na pomoc w zorganizowaniu tej akcji. To Piotr kontaktował się z artystami, wysyłał maile, obrabiał zdjęcia, aby nadawały się do wydruku. Piotrze, nie ma takich słów, którymi wyraziłabym wdzięczność za to, ile dla nas zrobiłeś. Dlatego napiszę skromnie DZIĘKUJĘ!!!

Dziękuję serdecznie naszym Artystom za to, że włączyli się w akcję, że niektórzy z nich bezinteresownie oddali swoje prace do licytacji na rzecz naszych podopiecznych. Prace są piękne, zachwycają swym bogactwem kolorów i różnorodnością. Piękne będą pewnie i pocztówki, które już niebawem wydrukujemy. Nie spodziewałam się, że tak wiele osób odpowie na nasze zaproszenie i stworzy dla naszych dzieci tak wartościowe prace. Dziękuję z całego serca...

Dziękuję Pani Marzenie Pęcak za zainteresowanie naszą akcją i napisanie o niej w "Gazecie Jarosławskiej". Dzięki temu więcej osób dowie się o nas i być może wesprze naszych podopiecznych...

Dziękuję wszystkim Darczyńcom, którzy pomagają naszym dzieciom, ofiarując nawet drobne datki. Ostatnio zrobiły to nawet przedszkolaki z Węgierki, z którymi pracuję. Przyniosły całymi garściami zbierane od dawna grosiki, aby przekazać je chorym dzieciom. Podzieliły się, mimo iż dzieciom w ich wieku, trudno jest czasem oddać coś, co długo zbierają lub kolekcjonują. Ich szczerość, dobroć i prostota ujęła mnie...

Jeśli kogoś pominęłam lub po prostu o nim zapomniałam, przepraszam. Teraz już tylko z niecierpliwością czekam na wydruk kartek pocztowych... i niech pójdą w świat. Niech trafią do jak najwięcej ludzi, aby pokazać, że wspólnymi siłami można zrobić coś dobrego i pięknego. Tak niewiele czasem potrzeba, aby komuś pomóc, aby wywołać uśmiech na twarzy chorego dziecka, aby sprawić, żeby ten świat stał się choć odrobinę lepszy...

Z nutką pesymizmu...

Mimo tego, że post ma być pesymistyczny, rozpocznę od czegoś przyjemnego. Chciałabym się pochwalić artykułem, jaki napisałam ostatnio do czasopisma "Przyjaciel Dziecka" wydawanego przez Zarząd Główny Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Warszawie. Artykuł dotyczy oczywiście Karolka i jest takim mini streszczeniem bloga. Właściwie składa się z jego najważniejszych fragmentów dotyczących Pulpecika, jego brata i naszych zmagań z autyzmem. Jestem bardzo wdzięczna osobie, która namówiła mnie do napisania tego tekstu, dyrektorowi Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, Panu Grzegorzowi Piestrakowi. Ostatnio mam problemy, żeby zmotywować się do czegokolwiek, dlatego bardzo cenię sobie ludzi, którzy sprawiają, że dzięki nim, mogę zrobić coś dobrego. Zachęcam tych, którzy w jakiś sposób związani są z Towarzystwem Przyjaciół Dzieci, należą do jednego z prowadzonych przez nie kół, bądź wyjeżdżają na organizowane przez nie turnusy rehabilitacyjne, aby popytali o czasopismo i jeśli tylko mają chęć przeczytali nasz artykuł. To nie jest jedyny powód, dla jakiego namawiam do przeczytania "Przyjaciela Dziecka". Czasopismo to porusza wiele ciekawych zagadnień i tematów, nie tylko związanych bezpośrednio z TPD, ale dotyczących ogólnie dzieci, ich rozwoju i potrzeb. Mam w domu kilka numerów i czasem do nich sięgam. Tym bardziej więc jestem zadowolona, ze mogłam umieścić tam historię Karolka i życia naszej rodziny. 
Teraz wątek pesymistyczny. Ostatnio mam ogromne opory przed dalszym pisaniem bloga. Mam wrażenie, ze wszystko stanęło w miejscu, że nic nie ma sensu. To na czym mi zależało, zostało już dawno napisane. Poza tym, ile można narzekać, użalać się nad sobą i zachowaniem własnego dziecka? Wydaje mi się też, że ktoś, kto nie ma w domu osoby dotkniętej autyzmem, nigdy nie zrozumie naszego życia, nawet gdyby opis był nie wiadomo, jak dokładny. Nie mam już siły pisać o głośnym buczeniu, o wspinaniu się po meblach, o rozlewaniu wszystkiego, co zostanie pozostawione na stole, o rozrzucaniu przedmiotów po całym domu, czy bieganiu na golasa. Co mi to da? Zabolały mnie też niektóre artykuły o autystach, w których pisze się, że autyzm to nie cierpienie. Jeśli nie cierpienie, to czym nazwać potworny krzyk Karolka, kiedy ubieramy go do szkoły w bluzę, w jakiej chodzi większość dzieciaków. Jest wrzask, płacz, żal, łzy leją się strumieniami, a my załamujemy ręce. Czy to nie cierpienie? Więc co? Płacz ze szczęścia???Wczoraj pobiegałam po sklepach, żeby kupić mu polarowe bluzy. Niestety, nie znalazłam niczego w jego rozmiarze. Są takie w sklepach ze sportową odzieżą, ale w takich cenach, że na razie nas na to nie stać. Jest mnóstwo problemów, z którymi musimy się uporać. Ale czy pisanie o tym coś da? Do tego ja też się trochę ostatnio pogubiłam, zaniedbałam leczenie i ponoszę tego konsekwencje. Depresja, z którą walczę już ponad trzy lata, wraca do mnie jak bumerang. Gdy jest dobrze, odstawiam leki, bo wydaje mi się, że dam sobie bez nich radę. No i po jakimś czasie powtórka z "rozrywki", niepokój, bóle brzucha, strach przed czymś, nie wiadomo czym oraz brak wiary we wszystko, w sens życia i tego, co w nim robię. Nie boję się o tym pisać tu i teraz, nie wstydzę... Choć właściwie, to mogłabym być troszeczkę silniejsza, tylko że zawsze pojawia się coś, lub ktoś, kto mi ten spokojny żywot zburzy. Na szczęście nie jestem sama, mam przyjaciół, znajomych, którzy jakoś wydostają mnie z tych ciągłych dołków, w które wpadam. A ja udaję silną i dobrze mi idzie to udawanie czasami. Nikt nie domyśla się, że są dni, kiedy zwyczajnie odechciewa mi się żyć... 
Ostatnio nie było za dobrze, chłopcy trochę się pochorowali, najpierw Sylwuś, potem Karolek. Karolek, jak zwykle zapalenie krtani. Wraca już do zdrowia, bo w środę wielkie wydarzenie Przegląd Kolęd i Pastorałek w Przemyślu. Karolek będzie jednym z Trzech Króli, więc bardzo ważna rola do odegrania. Na razie szukamy stroju, może do środy znajdziemy. Sylwuś w roli pastuszka, więc obu chciałabym bardzo na tym występie zobaczyć. Niestety w tych godzinach pracuję. Takie życie. Ogólnie nie jest źle, ale i dobrze nie jest. Pracujemy nad dziećmi, Sylwuś już od dłuższego czasu nie ma ataków padaczkowych. Regularne przyjmowanie leku, zrobiło swoje. Co do Karolka, to jak pisałam wcześniej, terapia pomaga, owszem, ale i tak wiele jego zachowań nie da się wyeliminować. Do tego pojawiają się nowe, ale o tym pisać nie chcę. Za bardzo boli i zbyt wielki żal, że tak jest...

Chciałabym serdecznie podziękować osobom, które pomagają nam w zbieraniu 1% dla Karolka. Szczególnie Pan Rysiek i moja koleżanka ze studiów Martunia, bo do nich wysłałam najwięcej ulotek i poprosili o jeszcze. Kochani jesteście i nie wiem, jak mam Wam dziękować za tę pomoc. Ulotki wzięły też inne osoby, może wymienię po imieniu: Dominik, Patrycja, Agusia, pani Natalia, Kinga, Sandra, Iwonka i Ania. Dziękuję Wam serdecznie za to, co robicie dla nas <3 <3 <3 

1% - dziękujemy!!!

Nadszedł kolejny okres rozliczeniowy, a wraz z nim, jak co roku, bieganie z ulotkami i prośbami o przekazanie 1 % podatku na subkonto Karolka. Bardzo zależy nam na tych pieniążkach, bo bez nich nie będziemy w stanie zapewnić Sylwusiowi i Karolkowi odpowiedniej terapii i leczenia. Wiem, że jest dużo potrzebujących, dlatego o pomoc będzie coraz trudniej. Mamy już swoich Przyjaciół, którzy co roku nas wspierają, więc i tym razem, mam nadzieję, że nie zostawią w potrzebie. Ponieważ wcześniej nie miałam okazji opublikować wpłat z poprzedniego roku, dlatego zrobię to dzisiaj. Niektórzy są pewnie ciekawi, jak to wyglądało rok temu. Przyznam, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tym, że były przekazywane pieniążki nie tylko z naszych okolic, ale z różnych stron Polski. Żeby już nie rozpisywać się, przejdę do konkretów. W 2014 roku, swój 1% na leczenie i rehabilitację Karolka przekazało w sumie 214 osób. Oto lista kolejnych miast, z których na Karolkowe subkonto dotarły Wasze pieniążki:
Jarosław 99 wpłat
Przemyśl 28 wpłat
Rzeszów 24 wpłaty
Warszawa 21 wpłat
Przeworsk 12 wpłat
Tarnobrzeg 4 wpłaty
Lesko 4 wpłaty
Kraków 3 wpłaty
Brzozów 3 wpłaty
Gryfino 2 wpłaty
Otwock 1 wpłata
Cieszyn 1 wpłata
Łosice 1 wpłata
Nakło nad Notecią 1 wpłata
Lublin 1 wpłata
Poznań 1 wpłata
Leżajsk 1 wpłata
Wrocław 1 wplata
Łuków 1 wpłata
Katowice 1 wpłata
Tarnów 1 wpłata
Limanowa 1 wpłata
Mielec 1 wpłata
Siemianowice Śląskie 1 wpłata
Przekazane pieniążki nie są jakimiś duży kwotami, ale mimo to dla nas to i tak ogromne wsparcie. Boję się nawet myśleć, jak poradzilibyśmy sobie bez tych otrzymanych od Was środków. Koszty związane z turnusem rehabilitacyjnym, hipoterapia, basen, płatna terapia, na to wszystko możemy sobie pozwolić jedynie dzięki wpłatom z 1%. Bardzo boimy się, jak to będzie w tym roku. Jest dużo potrzebujących dzieci, wszystkie z nich wymagają pomocy i terapii. To pewnie nie tylko nasze obawy, ale każdego rodzica, który zmuszony jest walczyć o pieniądze na opiekę i leczenie swoich dzieci. Dlatego bardzo proszę, nie przechodźcie obok nas obojętnie. Jeśli nie Karolek, to może inne dziecko, któremu potrzebna jest pomoc. Podobno dobro uczynione drugiemu człowiekowi, kiedyś powraca. I ja życzę tym, którzy pomagają, aby w życiu spotykało ich tylko to, co dobre i piękne. Wiem, że dobrych ludzi wokół nie brakuje, my ich z Karolciem mamy obok siebie na co dzień. Ciepłe słowo, miły gest, pomoc w rozprowadzaniu apeli i ulotek, i wreszcie przekazany procent na Karolkowe subkonto, to wszystko świadczy o tym, że w tej walce nie jesteśmy sami. Po kilku latach obserwacji Karolka, zrozumiałam, że i tak nie wygramy nigdy z autyzmem. Piszę to z bólem serca, ale nie chcę oszukiwać samej siebie. Nie wygramy... za wysoko postawiona poprzeczka. Tyle terapii, pracy, a postępy mimo, że duże, i tak dobrze nigdy nie jest i nie będzie... ciągle nowe problemy, inne zmartwienia i troski. Jeden problem znika, w jego miejsce pojawia się nowy. Ale walczymy cały czas. Dlatego...
Chcę serdecznie podziękować tym, którzy trwają z nami w tej walce, którzy są przy nas zawsze, gdy ich potrzebujemy, tym którzy nie zostawiają nas w tym wszystkim samych. Dziękuję Wam Kochani za każdy rodzaj wsparcia, za Waszą życzliwość, za pełne otuchy słowa, za każdy przekazany przez Was 1% podatku, za każdą rozdaną ulotkę z Karolkowym apelem oraz za darowizny, które dotarły do nas w tamtym roku. Każde postępy, jakie widzimy u Karolka zawdzięczamy nauczycielom, terapeutom i Wam, którzy tę terapię finansowo wspieracie. 

Z całego serducha: 

DZIĘKUJEMY!!!

Poświątecznie...

Tegoroczne święta nie należały do radosnych ani spokojnych, mimo iż staraliśmy się, aby takie były. Wiedząc, jak wyglądają co roku przygotowania z Karolkiem, tym razem trochę ułatwiliśmy sobie sprawę i postanowiliśmy pójść "na skróty", przygotować tylko to, co niezbędne do świętowania. Tym sposobem uniknęliśmy niepotrzebnej nerwówki, jaką co roku funduje nam nasz mały Łobuz, a i tak w te dni niczego nam nie brakowało. Choinka, zgodnie z tradycją, została ubrana w Wigilię. Nawet udało się posprzątać dokładnie cały dom, jak nigdy. I wszystko byłoby cacy, gdyby Karolka nie dopadła straszna biegunka. Całą Wigilię prawie Biedaczek spędził w ubikacji. Oczywiście na stałe pożegnał się z białą koszulą i czarnymi materiałowymi spodniami. Gdy tylko zobaczył je wyciągnięte i przygotowane na wizytę w gości, ukradkiem zwinął w kłębek i ukrył w szafie. Od razu wskoczył w wygodny dres i tak pojechał świętować. Przy stole posiedział może kilka minut i przeniósł się do pokoju, gdzie czekała go o wiele ciekawsza zabawa - pogoń za kotem. Boże Narodzenie spędziliśmy podobnie, a następny dzień odpoczywaliśmy w domu. Święta minęły nam szybko, potem przyszły kolejne, zwykłe, szare dni. Karol nudził się okrutnie. Nie ma nic gorszego na świecie, niż znudzony Karolek. Znalazł sobie superową zabawę, rzucanie bombkami do Korri. W ten sposób ogołocił świąteczną choinkę z sześciu dużych bombek, które rok temu zakupiłam na wycieczce. To jeszcze nie koniec wybryków: wylał śmietanę do umywalki, przelał barszcz do zupy i wyrzucił do kosza cały bochenek chleba, którego bardzo nie lubi. No i oczywiście całe święta trzeba było krok w krok za nim chodzić, by niczego nie popsuł, ani nie narozrabiał. Oczywiście do tego dochodzi huczenie ile tylko wlezie, tak że dzień w dzień kładziemy się spać z bólem głowy. To takie negatywy, które jeszcze przez długi czas będą towarzyszyć Karolkowemu autyzmowi, a my będziemy odczuwać ich skutki. Podsumowując cały rok, dobrych rzeczy jest mnóstwo: Karol rozwija się, bardzo dużo rozumie, naśladuje i czasem robi, o co go poprosimy. Jest naprawdę mądrym dzieckiem. Czasem potrafi nas czymś mile zaskoczyć. To wszystko efekty terapii i długotrwałej pracy specjalistów. Ten rok dużo zmienił w jego życiu. Przed nami jednak wielkie wyzwanie: walka z otyłością Karolka. Waży o wiele za dużo niż powinien. Zjada duże ilości chleba, który od jakiegoś czasu przed nim chowamy. Ograniczamy mu dla jego dobra. Niestety, już nie z Karolkiem takie numery. Potrafi odszukać, to co schowaliśmy, a nawet przystawić sobie taboret i wspiąć się na górę szafki lub odwiedzić na dole babcię i dziadka i tam zaopatrzyć się w jedzonko. Załamujemy już ręce i robimy, co tylko się da, by już nie tył.  To by było wszystko na temat Karolka.
Jeśli chodzi o Sylwka, na razie mamy spokój z napadami padaczkowymi. Od kiedy bierze dwa razy dziennie po 500 mg Depakine, napady całkiem ustały. Z Sylwusiem nie mamy większego problemu. Mimo swojej niepełnosprawności, jakoś sobie radzi. Ma zainteresowania, potrafi zająć sobie czymś czas, a dokucza się, jak wszystkie inne dzieci. Część przerwy świątecznej spędzi u dziadków w Rokietnicy. Już niedługo szkoła i wszyscy na nią czekamy. Nie tylko dzieci, ja także. Źle znoszę siedzenie w domu. Praca pozwala mi się oderwać od moich codziennych trosk i zmartwień. Lubię taki codzienny, stały rytm dnia. Chyba też mam coś z autysty. W nowy rok wkraczam z paroma postawieniami. Po pierwsze chcę dalej kontynuować bloga. Trochę ostatnio zaniedbałam to wszystko. Za dużo spraw na głowie i czasem niektóre wymykają się spod kontroli. Ale już wszystko opanowane. Powoli i myślę, że wyjdę na prostą. Teraz rozpoczęło się zbieranie 1% i wiem, że jeśli nikt nie wesprze nas, sami nie damy rady. Tak więc i w tym kierunku muszę rozpocząć działanie. Dalej kontynuuję działalność Koła Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym przy Towarzystwie Przyjaciół Dzieci w Przemyślu. Tym razem w wąskim, ale zaufanym gronie. Jeśli wszystko potoczy się pomyślnie, planujemy się rozwijać, lecz do tego jeszcze daleka droga. To mój pierwszy post na blogu w tym roku, więc Kochani Czytelnicy przyjmijcie nasze życzenia.
Życzymy razem z Sylwusiem i Karolkiem, aby to był dla Was udany, szczęśliwy rok. Aby przyniósł wiele dobrego, dużo zdrowia, radości i wszelkiej pomyślności. Wszystkiego, co najlepsze Kochani!!!