Tato...

Druga, po mamie, najważniejsza osoba w życiu dziecka. Tato, to ktoś bardzo ważny, zwłaszcza dla chłopca, pewien wzór do naśladowania. Ten post będzie właśnie dotyczył tej osoby, ponieważ w naszym życiu tato zajmuje szczególną rolę. Jak wcześniej pisałam, w moim domu jest trochę inaczej niż w tradycyjnej polskiej rodzinie. Może zacznę od początku. Zawsze z mężem planowaliśmy sobie, że on będzie pracował, a ja będę zajmować się domem. Idealna rodzina, tak mi się wtedy wydawało.  Jednak kiedy skończyłam studia, zapragnęłam realizować  swoje marzenia, związane z pracą z dziećmi. Rok po ślubie pojawił się na świecie Sylwuś. Zanim to nastąpiło pół roku spędziłam w szpitalu, by o niego walczyć. Udało się!!! Po jego narodzinach, musiałam zająć się jego wychowaniem. Po roku siedzenia w domu, postanowiłam poszukać dla siebie pracy. No i wtedy stało się. Okazało się, że jestem w ciąży. Dalej byłam skazana na szpitale, leczenie, trafiałam tam po kilka razy. Szczęśliwie doszliśmy do końca wędrówki. Gdy urodził się Karolek przez najbliższe parę lat mogłam o pracy zapomnieć. Pracował tylko mąż, a ja opiekowałam się naszymi pociechami. We wrześniu 2007 roku wreszcie udało mi się wyrwać do „zerówki” w pobliskiej szkole. Byliśmy oboje zadowoleni, bo każde z nas pracowało. Ja zawsze rano, a mąż w godzinach popołudniowych. Idylla trwała krótko. Nagle z Karolkiem zaczęło dziać się coś dziwnego, przestał mówić, reagować na nasz głos i wszystkiego się bał. Sylwek również pod względem rozwoju, był troszeczkę w tyle za swoimi rówieśnikami. Po otrzymanej w końcu diagnozie, lekarka zawołała nas do siebie i powiedziała:  „Teraz, kiedy wiadomo, na co cierpi Wasze dziecko, musicie być gotowi, że jedno musi całe życie poświęcić tylko i wyłącznie dziecku. Karol będzie wymagał stałej terapii i rehabilitacji, poświęcenia mu mnóstwo czasu. Będzie musiał uczęszczać do szkoły specjalnej. Jedno z Was musi zrezygnować z pracy i cały czas być przy dziecku”. Wtedy jakoś te słowa nie docierały do mnie aż tak bardzo. Pomyślałam, że na pewno z czegoś trzeba będzie zrezygnować, będzie mniej czasu, więcej wyjazdów do lekarzy, ale żeby zaraz poświęcać całe życie??? To niemożliwe!!! A jednak… Nie wyobrażam sobie nawet teraz, żebyśmy oboje z mężem poszli do pracy. Wiem ile jest jeżdżenia codziennie, do szkoły, na terapię, ciągle mnóstwo spraw, załatwień i tak bardzo mało czasu na wszystko. Mąż zrezygnował z pracy. To ja jestem tą szczęściarą, która może spełniać swoje marzenia, która wyjdzie pomiędzy ludzi, zawsze ma z kim porozmawiać i która czuje się doceniona, każdego miesiąca 25 – ego, kiedy na konto bankowe wpływają pobory. Mąż poświęcił całe swoje życie dla naszych kochanych dzieci. Jest z nimi zawsze, kiedy tego potrzebują. Wiele osób już zwracało mi uwagę, że mój mąż jest wyjątkowy, że żaden inny facet nie zajął by się dziećmi z taką troską i oddaniem. Trochę zazdrosna o to jestem, bo ja też się troszczę o moje dzieci, ale nieco w inny sposób. Najdobitniej ujęła to jego poświęcenie pani kierownik z poprzedniego turnusu. Powiedziała, że dziś takich ludzi jak mój mąż już nie ma i zapytała, gdzie ja znalazłam tak dobrego człowieka. A ja to co? Jestem zła? – pomyślałam sobie i troszeczkę zrobiło mi się przykro. Wtedy zaraz dodała, że tam gdzie pracuje, większość rodzin jej wychowanków, to rodziny rozbite. Pełnych związków jest tylko garstka. Małżeństwa po prostu nie radzą sobie z wielką próbą, jaką jest pojawienie się w rodzinie niepełnosprawnego dziecka. Trochę to dziwne, bo przecież na tym polega małżeństwo, że trzeba się wzajemnie wspierać. Owszem, słodko nie jest, czasem już nawet brakuje sił na wszystko, kiedy dzieci dają popalić, a my już mamy oboje serdecznie dość. Ale człowiek żyje nadzieją, że może będzie lepiej, może się wszystko ułoży, a dzieci w miarę leczenia i terapii będą coraz lepiej funkcjonować. W naszym związku to właśnie dzieci dodają nam siły i wytrwałości w codziennych problemach. Dla nich warto żyć, kochać się i wzajemnie szanować. Sylwuś uwielbia, kiedy jesteśmy razem we czwórkę. Gdy widzi, że coś jest nie tak, idzie do taty mówiąc „Tato pocałuj mamę”. I tato całuje. A jakie ma wyjście? Trochę przykro mi, że nie możemy razem pracować. Mąż mówi, że ciągłe siedzenie w domu, to jak powolne umieranie. Chyba jest w tych słowach odrobinę prawdy. Na razie jego pasją jest piłka nożna. Gra w miejscowym klubie, w ciągu tygodnia, kiedy ja jestem w domu, jeździ na treningi, w niedziele ma mecze i tak jakoś odrobinkę może oderwać się od tej szarej, nudnej codzienności. Ja oczywiście, co niedzielę kipię ze złości, że muszę zostać w domu z dziećmi sama. Z drugiej jednak strony, wiem, że jestem mężowi to winna, żeby on chociaż częściowo, mógł robić coś tylko i wyłącznie dla siebie, coś co sprawia mu przyjemność i pozwala choć na chwilę zapomnieć o problemach. Co do dzieci, to obaj są oczkiem w głowie tatusia. Pozwala im na więcej niż mama i obu kocha ponad życie. Na zakończenie podzielę się z Wami słowami księdza z mojej poprzedniej parafii. Na jednym z kazań o istocie małżeństwa, powiedział, że: „Dobre małżeństwo to takie, w którym gdybyśmy zapytali jedno i drugie z małżonków pod koniec życia, jak by je sobie ułożyli, gdyby mieli zaczynać znów wszystko od początku, ona odpowie „tylko z nim”, a on „tylko z nią”. Nasze małżeństwo trwa dopiero… 10 lat (30 sierpnia będzie nasza rocznica). Ale teraz w tym momencie, jeśli usłyszała bym dokładnie takie samo pytanie, odpowiedziałabym:  

                       

„Jeśli dostała bym drugie życie i miała zacząć jeszcze raz, po kolei, wszystko od początku, to tylko z nim, moim kochanym mężem … i moimi najdroższymi na świecie dziećmi: Karolkiem i Sylwusiem”