Z nutką pesymizmu...

Mimo tego, że post ma być pesymistyczny, rozpocznę od czegoś przyjemnego. Chciałabym się pochwalić artykułem, jaki napisałam ostatnio do czasopisma "Przyjaciel Dziecka" wydawanego przez Zarząd Główny Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Warszawie. Artykuł dotyczy oczywiście Karolka i jest takim mini streszczeniem bloga. Właściwie składa się z jego najważniejszych fragmentów dotyczących Pulpecika, jego brata i naszych zmagań z autyzmem. Jestem bardzo wdzięczna osobie, która namówiła mnie do napisania tego tekstu, dyrektorowi Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, Panu Grzegorzowi Piestrakowi. Ostatnio mam problemy, żeby zmotywować się do czegokolwiek, dlatego bardzo cenię sobie ludzi, którzy sprawiają, że dzięki nim, mogę zrobić coś dobrego. Zachęcam tych, którzy w jakiś sposób związani są z Towarzystwem Przyjaciół Dzieci, należą do jednego z prowadzonych przez nie kół, bądź wyjeżdżają na organizowane przez nie turnusy rehabilitacyjne, aby popytali o czasopismo i jeśli tylko mają chęć przeczytali nasz artykuł. To nie jest jedyny powód, dla jakiego namawiam do przeczytania "Przyjaciela Dziecka". Czasopismo to porusza wiele ciekawych zagadnień i tematów, nie tylko związanych bezpośrednio z TPD, ale dotyczących ogólnie dzieci, ich rozwoju i potrzeb. Mam w domu kilka numerów i czasem do nich sięgam. Tym bardziej więc jestem zadowolona, ze mogłam umieścić tam historię Karolka i życia naszej rodziny. 
Teraz wątek pesymistyczny. Ostatnio mam ogromne opory przed dalszym pisaniem bloga. Mam wrażenie, ze wszystko stanęło w miejscu, że nic nie ma sensu. To na czym mi zależało, zostało już dawno napisane. Poza tym, ile można narzekać, użalać się nad sobą i zachowaniem własnego dziecka? Wydaje mi się też, że ktoś, kto nie ma w domu osoby dotkniętej autyzmem, nigdy nie zrozumie naszego życia, nawet gdyby opis był nie wiadomo, jak dokładny. Nie mam już siły pisać o głośnym buczeniu, o wspinaniu się po meblach, o rozlewaniu wszystkiego, co zostanie pozostawione na stole, o rozrzucaniu przedmiotów po całym domu, czy bieganiu na golasa. Co mi to da? Zabolały mnie też niektóre artykuły o autystach, w których pisze się, że autyzm to nie cierpienie. Jeśli nie cierpienie, to czym nazwać potworny krzyk Karolka, kiedy ubieramy go do szkoły w bluzę, w jakiej chodzi większość dzieciaków. Jest wrzask, płacz, żal, łzy leją się strumieniami, a my załamujemy ręce. Czy to nie cierpienie? Więc co? Płacz ze szczęścia???Wczoraj pobiegałam po sklepach, żeby kupić mu polarowe bluzy. Niestety, nie znalazłam niczego w jego rozmiarze. Są takie w sklepach ze sportową odzieżą, ale w takich cenach, że na razie nas na to nie stać. Jest mnóstwo problemów, z którymi musimy się uporać. Ale czy pisanie o tym coś da? Do tego ja też się trochę ostatnio pogubiłam, zaniedbałam leczenie i ponoszę tego konsekwencje. Depresja, z którą walczę już ponad trzy lata, wraca do mnie jak bumerang. Gdy jest dobrze, odstawiam leki, bo wydaje mi się, że dam sobie bez nich radę. No i po jakimś czasie powtórka z "rozrywki", niepokój, bóle brzucha, strach przed czymś, nie wiadomo czym oraz brak wiary we wszystko, w sens życia i tego, co w nim robię. Nie boję się o tym pisać tu i teraz, nie wstydzę... Choć właściwie, to mogłabym być troszeczkę silniejsza, tylko że zawsze pojawia się coś, lub ktoś, kto mi ten spokojny żywot zburzy. Na szczęście nie jestem sama, mam przyjaciół, znajomych, którzy jakoś wydostają mnie z tych ciągłych dołków, w które wpadam. A ja udaję silną i dobrze mi idzie to udawanie czasami. Nikt nie domyśla się, że są dni, kiedy zwyczajnie odechciewa mi się żyć... 
Ostatnio nie było za dobrze, chłopcy trochę się pochorowali, najpierw Sylwuś, potem Karolek. Karolek, jak zwykle zapalenie krtani. Wraca już do zdrowia, bo w środę wielkie wydarzenie Przegląd Kolęd i Pastorałek w Przemyślu. Karolek będzie jednym z Trzech Króli, więc bardzo ważna rola do odegrania. Na razie szukamy stroju, może do środy znajdziemy. Sylwuś w roli pastuszka, więc obu chciałabym bardzo na tym występie zobaczyć. Niestety w tych godzinach pracuję. Takie życie. Ogólnie nie jest źle, ale i dobrze nie jest. Pracujemy nad dziećmi, Sylwuś już od dłuższego czasu nie ma ataków padaczkowych. Regularne przyjmowanie leku, zrobiło swoje. Co do Karolka, to jak pisałam wcześniej, terapia pomaga, owszem, ale i tak wiele jego zachowań nie da się wyeliminować. Do tego pojawiają się nowe, ale o tym pisać nie chcę. Za bardzo boli i zbyt wielki żal, że tak jest...

Chciałabym serdecznie podziękować osobom, które pomagają nam w zbieraniu 1% dla Karolka. Szczególnie Pan Rysiek i moja koleżanka ze studiów Martunia, bo do nich wysłałam najwięcej ulotek i poprosili o jeszcze. Kochani jesteście i nie wiem, jak mam Wam dziękować za tę pomoc. Ulotki wzięły też inne osoby, może wymienię po imieniu: Dominik, Patrycja, Agusia, pani Natalia, Kinga, Sandra, Iwonka i Ania. Dziękuję Wam serdecznie za to, co robicie dla nas <3 <3 <3