To, co boli

To, co boli…

Niedługo Wielkanoc i wreszcie długo oczekiwana wiosna. Karolek miał przerwę w chodzeniu do Kościoła z dwóch powodów: pierwszym są choroby i przeziębienia, jakie go dopadły, a drugim to, że przez ostatnie sześć miesięcy co niedzielę miałam zjazdy z oligofrenopedagogiki. Mogłam więc iść jedynie na poranną Mszę. To zbyt wczesna pora dla Karolka. Kiedy ja się rano ubierałam, on jeszcze smacznie spał. A teraz trzeba będzie na nowo przyzwyczajać go do uczestnictwa we Mszy. Nasz ostatni raz w Kościele bardzo dobrze pamiętam, bo Pulpecik szalał, jak wściekły. Nie dość, że głośno krzyczał, skakał, to jeszcze położył się na posadzce i nie chciał wstać. Większość oczu skupiona była na nas, więc wyszłam lekko podenerwowana, tak delikatnie mówiąc, bo tu wypadałoby użyć całkiem innego, niecenzuralnego określenia. Rozmawiam czasami z rodzicami dzieci autystycznych i niektórzy mają naprawdę wielki kłopot, jeśli chodzi o uczestnictwo w Mszach Świętych. Słyszałam o przypadkach, kiedy matki z dziećmi były wypraszane na zewnątrz. My mamy to szczęście, że o ile ludzie się na nas gapią, to pełniący u nas posługę ksiądz proboszcz jest bardzo wyrozumiałym i tolerancyjnym człowiekiem. Uważa, że każde dziecko modli się po swojemu i Karol też. Gdy zapytałam, czy mam go przyprowadzać do Kościoła i opowiedziałam o naszych problemach, dostałam odpowiedź, że możemy z nim przychodzić zawsze, kiedy tylko chcemy, ale także musimy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy nas to zbyt wiele nie kosztuje, czy psychicznie damy radę, wiedząc, że ludzie na nas patrzą i różnie myślą. Oczywiście na jednym z kazań zachęcał, żeby przyprowadzać dzieci do Kościoła i nie gorszyć się, jeśli się głośno zachowują. Obiecuję więc sobie zawsze, że będziemy silni, pomimo wszystko i nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie jak prawdziwa rodzina pójdziemy razem na niedzielną Mszę Świętą. Tak naprawdę, to i tak nie mam powodów do narzekań. Kiedyś, kilka lat wcześniej bywało o wiele gorzej. Karol bał się wszystkiego. Chyba nigdy nie zapomnę Wielkiej Soboty, kiedy wybrałam się z moimi Łobuzami na święcenie jajek. Byłam z nimi sama, bo mąż wtedy pracował. Sylwek był tak przejęty, że już na progu się przewrócił i rozsypał koszyczek z pisankami, natomiast Karol dał taki koncert, że miałam serdecznie dość. Powiedziałam sobie, że muszę dać radę. Wytrzymałam z takim rozdartym Karolkiem do poświęcenia koszyków, a potem tak jak wszyscy, postanowiłam pójść do Krzyża. I tu dalej wrzask niemiłosierny, do tego Sylwek zamiast na klęcząco, przybrał pozę na czworaka. Tego było już za dużo. W dodatku widziałam jeszcze te spojrzenia w naszą stronę i złośliwe uśmiechy. Kiedy wróciłam do domu, płakałam chyba z pół godziny, cała roztrzęsiona nie mogąc się uspokoić. Było mi żal siebie samej, tej bezradności wobec choroby moich dzieci. To na szczęście już przeszłość, do której nie chciałabym za nic w świecie wracać. Serce z żalu mi pęka, jak ktoś opowiada, że został wyproszony z Kościoła, bo ma autystyczne dziecko, które głośno się zachowuje. Nie mieści mi się w głowie, jak można zrobić taką przykrość komuś, kto już wystarczająco został pokrzywdzony przez los, tym że ma chore dziecko. Nasze dzieci cierpią, a ich zachowanie to tylko obrona przed światem, światem którego nie rozumieją i się boją. A tym wszystkim „rozmodlonym”, którym tak bardzo przeszkadzają chore, hałasujące dzieci zacytuję tylko jedno zdanie wypowiedziane przez samego Jezusa: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili”. Pewnie niektórzy zastanawiają się dlaczego już któryś raz poruszam ten sam temat. Piszę o tym dlatego, że jestem osobą wierzącą. Wiara w moim życiu była, jest i będzie zawsze ważna. To wiara w Boga dodaje mi siły w codziennym życiu. Jest ona tym, co pozwala mi przetrwać najtrudniejsze i najcięższe chwile. Może nie jestem dobrym człowiekiem, ale każdego dnia staram się takim być. Żyję według Bożych przykazań i bardzo mocno wierzę, że kiedyś moje dzieci będą szczęśliwe. Dlatego przyprowadzam je do Kościoła. Wierzę, że zostały wyróżnione przez Boga, bo im większy człowiek dostaje krzyż, tym bardziej kocha go Bóg. Skoro tak, to dlaczego mamy pozbawiać te dzieci prawa do uczestniczenia we Mszy Świętej? To nie ich wina, że zachowują się w sposób taki, jaki wymusza na nich ich choroba. Czy takie osoby, jak pewna starsza pani z mojej miejscowości, która na co dzień obmawia pół wioski, a w Kościele uchodzi za świętą, ma większe prawo do uczestniczenia we Mszy niż chore na autyzm dzieci? Te tematy bolą mnie i będą zawsze, ilekroć usłyszę o problemach rodziców autystycznych dzieci, borykających się z brakiem zrozumienia u tych, u których wydawałoby się, że można na nie liczyć. Mówi się, że nie ma sprawiedliwości. A ja w nią wierzę, tak samo jak w to, że każdy kiedyś zostanie rozliczony ze swego życia i otrzyma to, na co zasłużył. Najbardziej jednak i najmocniej wierzę w to, że moje dzieci będą kiedyś bardzo szczęśliwe. I ta wiara trzyma mnie przy życiu, dodaje siły i sprawia, że mam ochotę o ich szczęście zawalczyć…